Świat Kamienia Czytelnia Świat Kamienia rocznik 2003 Świat Kamienia nr6 (25) Listopad 2003
W północnym obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich, między Opatowem na wschodzie a Radoszycami na zachodzie, odsłaniają się szerokim pasem piaskowcowo-ilaste skały o charakterystycznej czerwonej barwie. Pochodzą one z najstarszego okresu ery mezozoicznej - triasu, a ściślej z jego dolnego piętra, czyli pstrego piaskowca.Są to osady, które, tworzyły się w warunkach lądowych, lagunowych lub deltowych. Klimat w tym czasie był gorący i suchy, o okresowych silnych opadach. Ulewy i powodzie odgrywały dużą rolę w przenoszeniu osadów i ich sedymentacji. Środowisko takie, acz niezbyt sprzyjające różnym formom życia, odpowiadało gadom i płazom, których ślady są dość często znajdowane w piaskowcach.Eksploatacja czerwonych piaskowców sięga głębokiego średniowiecza. Zależnie od rejonu wydobycia wyróżniane są trzy ich podstawowe rodzaje: tumlińskie, wąchockie i suchedniowskie.
Piaskowce tumlińskie
Tworzą jednolity kompleks utworów o genezie eolicznej osadów wydm i zagłębień międzywydmowych. Charakterystyczny dla nich jest brak uławicenia i skośne, wielkoskalowe warstwowanie. Zgodnie z laminami wykazują bardzo dobrą podzielność, która umożliwia pozyskiwanie płyt dowolnej grubości i bardzo dużych rozmiarów. Pod względem petrograficznym są to średnio- lub drobnoziarniste piaskowce kwarcowe o spoiwie żelazisto-krzemionowo-ilastym. W kompleksie brak jest wkładek żwirowych i ilastych. Czerwona barwa pochodzi od związków żelaza powlekających ziarna kwarcu i rozproszonych w spoiwie.Historia eksploatacji piaskowców tumlińskich ma ponad 700 lat. Wyroby z tego materiału stosowane były w architekturze romańskiej i gotyckiej Kielecczyzny. Z piaskowca tumlińskiego wykonane zostały świątki romańskie okolic Małogoszcza, elementy (gzymsy, odrzwia, frontony, rzeźby) w renesansowych i barokowych kościołach kieleckich. Szereg ulic w Kielcach posiadało charakterystyczne płyty i krawężniki z piaskowca tumlińskiego. Zastosowano go również do budowy renesansowego zamku biskupiego w Kielcach, zamku Tarłow w Podzamczu i w wielu innych obiektach.Najbardziej znanym kamieniołomem jest “Tumlin Gród”, znajdujący się na szczycie Góry Grodowej. Dojazd do wyrobiska wąską, miejscami bardzo stromą drogą nie jest łatwy. Na posępny, tajemniczy nastrój tego miejsca wpływają nie tylko wysokie do 20 metrów, ciemne ściany, ale być może także fakt, że w czasach pogańskich było tu miejsce kultu, podobne jak na Łysej Górze. Jego ślady w postaci trzech kamiennych wałów stanowiących obecnie rezerwat “Kamienne Kręgi” znajdują się na szczycie wzniesienia. Nic dziwnego, że kamieniołom został wybrany jako naturalna scenografia przy realizacji groźnych scen w filmie o Wiedźminie. Użytkownik złoża - Spółdzielnia Pracy “Kopaliny Mineralne” z Kielc - nie prowadzi obróbki bloków, które sprzedawane są do licznych w okolicy zakładów kamieniarskich. Na miejscu wykonywane są natomiast kształtki do pieców hutniczych. Obecnie, eksploatacja piaskowca tumlińskiego jest prowadzona także w “Sosnowicy” - niedużym kamieniołomie położonym na południe od Zagnańska. Spośród innych miejsc, w których łamano piaskowiec tumliński, “Wykień” i “Ciosowa” są nieczynne od 1975 roku. Oba uznane zostały za zabytki przyrodnicze. “Ciosowa” jest obok “Tumlina” najstarszym kamieniołomem tego rodzaju piaskowców. Znajdował się on pierwotnie w królewszczyznach, a następnie przeszedł na rzecz właścicieli prywatnych. Po rozbiorach teren objęły lasy państwowe. Kamieniarze eksploatowali kamień, a gajowy obmierzał kubaturę urobku, meldując w leśnictwie, które za pewną opłatą od metra sześciennego urobku wydawało kwit zezwalający na wywiezienie kamienia z terenu leśnego. Od roku 1928 do czasów powojennych Lasy Państwowe dzierżawiły kamieniołom miejscowym przedsiębiorcom. Łom na Górze Ciosowej, położony obecnie w pobliżu toru wyścigowego, przez prawie trzydzieści lat podlegał samorekultywacji i zarósł do tego stopnia, że z trudem dojrzeć można na ścianach klasyczne przykłady warstwowań skośnych pokazywane przez długie lata studentom na terenowych kursach geologicznych. Kamieniołom “Wykień” jest najmłodszym w rejonie Tumlina-Ciosowej. Powstał w 1906 roku, jako odkrywka dorywczo eksploatowana przez miejscowych kamieniarzy, którzy płacili leśnictwu w Tumlinie za wywóz kamienia. Od 1927 roku do 1951 kamieniołom był dzierżawiony miejscowemu przedsiębiorcy. Podstawowe cechy jakościowe piaskowców tumlińskich (ze złoża “Tumlin Gród”) przedstawiają się następująco: gęstość pozorna w granicach 2,31-2,45 g/cm3 (ciężkie), ścieralność na tarczy Boehmego 0,36-0,50 cm (mała) nasiąkliwość 1,5-3,6 % (mała) i wytrzymałość na ściskanie 38,95-68,87 Mpa (słaba). Piaskowce tumlińskie są bardzo dobrym kamieniem okładzinowym. W przeszłości używane były do wyrobu płyt chodnikowych, nagrobków, kamieni młyńskich, wykładzin kwasoodpornych i jako wykładzina pieców hutniczych. Wykładano nim wnętrza wielkiego pieca staszicowskiego w Samsonowie, pieca Hugo Kołłątaja w Kuźniakach, piece w Białogonie, Niewachlowie, Bobrzy i innych. Przykłady zastosowania w formie okładzin można znaleźć w warszawskiej dzielnicy Ochota, gdzie w rejonie ulic Grójeckiej i Bitwy Warszawskiej, większość budynków z lat pięćdziesiątych otrzymała elewację z czerwonych piaskowców tumlińskich. Po upływie kilkudziesięciu lat elewacje prezentują się bardzo dobrze. Piaskowcami tumlińskimi oblicowano również gmach MSZ. Niegdyś płytami tumlińskimi wyłożony był plac Zwycięstwa.Piaskowce wąchockie
Kolejnym rejonem, gdzie od kilkuset lat wydobywa się piaskowce triasowe, są okolice Wąchocka. Typowe piaskowce wąchockie mają ciemnowiśniową barwę, są odporne na działanie czynników atmosferycznych, a przy patynowaniu nie zmieniają barwy. Obecnie w krajowej ewidencji znajduje się jedynie złoże “Wąchock”, które od dawna nie jest eksploatowane, a na dodatek reprezentuje kolorystycznie nietypowy rodzaj szarych piaskowców triasowych. Stary łom znajdujący się w południowo-wschodniej części miasta od dawna jest nieczynny, podobna sytuacja jest w niedalekich Ratajach. Klasyczne czerwone piaskowce wąchockie wydobywane są obecnie na niewielką skalę z małych łomików rozrzuconych po okolicy.Spośród licznych obiektów do budowy, których użyto piaskowców wąchockich, najbardziej znanym i najcenniejszym jest opactwo cysterskie w Wąchocku pochodzące z początków XIII wieku. Ciosy czerwonego i szarego piaskowca ułożone w charakterystyczne poziome pasy zastosowano w murach obwodowych kościoła. Te same rodzaje kamieni użyto do budowy doskonale zachowanego kapitularza, a przede wszystkim w konstrukcji krzyżowo-żebrowego sklepienia późnoromańskiego, które jest świadectwem kunsztu architektów cysterskich. Powszechnie znanym obiektem jest również pomnik Chopina w Łazienkach, którego cokół wykonany został z piaskowca wąchockiego. Ten rodzaj kamienia zastosowany został w postawionych na początku XX wieku budynkach Banku Polskiego przy ulicy Bielańskiej oraz gmachu Towarzystwa Zakładów Gazowych przy ulicy Kredytowej w Warszawie. Piaskowiec wąchocki wykorzystywany był chętnie do wykonywania pomników na cmentarzu powązkowskim.
Piaskowce suchedniowskie
Reprezentowane są przez złoża takie jak: “Kopulak”, “Kamienna Góra-Suchedniów” i “Stokowiec”. Piaskowce znane jako “Włochy” pozyskuje się również w kopalni glin ceramicznych kamionkowych “Baranów”. W wymienionych złożach występują różne odmiany kolorystyczne: od ciemno czerwonych (“Kopulak”), przez różne odcienie różowego (“Baranów', “Kamienna Góra”) do białych (“Stokowiec”). Piaskowce te wykazują znacznie większą zmienność jakościową w porównaniu z tumlińskimi. W budowie złóż duży udział mają iły, występujące w formie licznych przerostów, a nawet miejscami będące dominującym typem osadów. Minerały ilaste mają również znaczny udział w składzie spoiwa.Najbardziej znane złoże “Kopulak” tworzą drobno-, średnio- i gruboziarniste, a nawet miejscami zlepieńcowate piaskowce zbudowane głównie z dobrze obtoczonych ziarn kwarcu o spoiwie krzemionkowo-żelazisto-ilastym. Rozproszony pył hematytowy nadaje im ciemną czerwoną barwę. Charakterystyczną cechą jest obecność toczeńców ilastych bądź pustek po ich wymyciu, wypełnionych często hematytem. Niekorzystnym elementem w złożu są przerosty ilaste sięgające około 15%. Minerały ilaste, z obecnością których związana jest głównie zmienna jakość kopaliny, przyczyniają się do wypłukiwania spoiwa. Ta uciążliwa cecha powoduje konieczność umieszczania na elewacjach czerwonych piaskowców w niższych partiach budynków, jeśli są stosowane różne odmiany kolorystyczne. Zaniedbania w tym względzie mszczą się czerwonymi zaciekami. Z powodu tej cechy piaskowce zyskały określenie “płaczących”, można by dodać “krwawymi łzami”. Zapobiegać tej niekorzystnej właściwości można w ten sposób, że po zamontowaniu elewacji należy ją starannie spłukać, wysuszyć i zaimpregnować odpowiednimi środkami.W obrębie złoża “Kopulak” funkcjonowały niegdyś trzy kamieniołomy: Kopulak Górny i Dolny oraz Lisy. Ostatnio prowadzona eksploatacja odbywała się w Kopulaku Dolnym. Użytkownikiem złoża były początkowo Szydłowieckie Zakłady Kamienia Budowlanego podległe Kombinatowi Kamienia Budowlanego w Krakowie, po zmianach gospodarczych pod koniec lat osiemdziesiątych przekształcone w Szydłowieckie Kopalnie Kamienia Budowlanego SKAL-BUD. Po upadłości tej firmy złoże stało się własnością “KAMEX-u” z Zabierzowa koło Krakowa, któremu jednak nie udało się wznowić wydobycia. Niedawno pojawiła się nadzieja na uruchomienie kopalni w niedalekiej przyszłości. Parametry jakościowe piaskowców ze złoża “Kopulak” przedstawiają się następująco: gęstość pozorna 2,14-2,34 g/cm3 (ciężkie i średnio ciężkie), nasiąkliwość 3,93-7,93 % (mała do średniej) , ścieralność na tarczy Boehmego 0,27-0,97 cm (mała do średniej), wytrzymałość na ściskanie 50-109 Mpa (słaba i średnia).Piaskowce ze złoża “Kopulak”, będące materiałem dość trudnym w obróbce, nadają się do produkcji: bloków surowych, kamienia łamanego, łupanego, kształtek budowlanych, kamienia do celów budowlanych i drogowych (materiałów murowych, wykładzin pionowych) i płyt okładzinowych łupanych. Nie nadają się natomiast do produkcji wykładzin poziomych. W przeszłości stosowano je do produkcji wanien kwasoodpornych i wykładki pieców hutniczych. Bardzo atrakcyjnymi, ze względu na różową barwę i dobrą jakość, są piaskowce znane jako “Włochy”. Eksploatowane one były niegdyś z kamieniołomu “Włochy” znajdującego się na Górze Baranowskiej w pobliżu Suchedniowa. W roku 1967, ramach prac udostępniających złoża glin ceramicznych “Baranów” kamieniołom został zlikwidowany. W pobliżu udokumentowano złoże “Kamienna Góra Suchedniów” obejmujące różowe piaskowce o podobnych własnościach. Złoże to położone na obszarze leśnym, nie zostało rozpoznane w kategorii eksploatacyjnej i nie jest udostępnione. Dla zaspokojenia potrzeb rynku, wykorzystywane są różowe piaskowce towarzyszące glinom ceramicznym w złożu “Baranów”. Złoże to stanowi własność Zakładów Wyrobów Kamionkowych “Marywil” S.A. z Suchedniowa. Piaskowce ze złoża “Baranów”, nadal określane jako “Włochy”, charakteryzują się strukturą średnioziarnistą, zmienną wytrzymałością na ścieranie (są partie o dużej wytrzymałości) i odpornością na wpływy atmosferyczne. Wykorzystywane są chętnie na płyty elewacyjne, schody itp.Z zastosowań różowego piaskowca godnymi wymienienia są elewacje budynków Ministerstwa Oświaty, wykonanego w okresie międzywojennym oraz Ministerstwa Finansów (okres powojenny). Pod koniec lat osiemdziesiątych piaskowce “Włochy” wykorzystano razem z “Kopulakiem” (prawidłowo umieszczonym w dolnej partii budynku) do wykonania elewacji siedziby ITI w Wilanowie. Zastosowano pasowe zróżnicowanie faktur, co wprowadziło dodatkowe efekty kolorystyczne. Piaskowce z kopalni “Baranów” cechują się następującymi parametrami: ciężarem objętościowym 2,23 g/cm3 (ciężkie), wytrzymałością na ściskanie w granicach 42-85 Mpa (słaba do średniej), nasiąkliwością 4,3-5,8 % (od małej do średniej), ścieralnością na tarczy Boehmego 0,52-1,23 cm (od małej do bardzo dużej).Poza rejonem północnego obrzeżenia Gór Świętokrzyskich, czerwone piaskowce triasowe, o podobnych własnościach do piaskowców ze złoża “Kopulak”, występują w obszarze położonym na południowy-wschód od Kielc. Eksploatowane są w dwu niedużych złożach w okolicy Gałęzic: “Kopaniny” i “Zajączków”.Ilość udokumentowanych w regionie świętokrzyskim złóż czerwonych piaskowców, zwłaszcza w porównaniu z jasnymi piaskowcami szydłowieckimi, nie jest imponująca, jednak ich zasoby sięgające w największych złożach do ponad 2 mln ton (“Kamienna Góra-Suchedniów”, “Kopulak”) zaspokoić mogą w pełni potrzeby rynku. Korzystne parametry jakościowe, potwierdzone wielowiekową tradycją zastosowania w architekturze i oryginalne cechy dekoracyjne pozwalają twierdzić, że piaskowce te zasługują na zdecydowanie większe zainteresowanie, niż to ma miejsce obecnie. Należy mieć nadzieję, że powrócą do łask architektów, na co z pewnością zasługują.
Wapień portlandzki jest materiałem budowlanym o długiej tradycji stosowania w budowlach Londynu, między innymi został wybrany przez sir Christophera Wrena do budowy katedry więtego Pawła, a w roku 1666, po wielkim pożarze, był szeroko stosowany do odbudowy większej częci historycznego Londynu. Obecnie wapień portlandzki pozostaje jednym z głównych materiałów budowlanych Zjednoczonego Królestwa, ale jest także eksportowany
do wielu innych państw.
Czasy, które odeszły
Pierwsze zanotowane użycie wapienia portlandzkiego datuje się na poczštek XI wieku, kiedy zastosowano go przy budowie zamku Williama Rufusa w Portland. Kamień bardzo dobrze spisał się w trudnych warunkach rodowiskowych, co pozwoliło zastosować go do kolejnych realizacji, położonych w głębi wyspy, wród których znalazła się katedra Exeter, a także sam Londyn. Do połowy XVII wieku kamień ten był już szeroko stosowany w zabudowie prestiżowych obiektów stolicy Albionu, a wród realizacji był m.in. Dom Bankietowy Inigo Jonesa. Wielki pożar Londynu z roku 1666, w wyniku którego spłonęło większoć budynków o zabudowie drewnianej, które dotšd dominowały w miecie, spowodował, że kamień zaczęto stosować na szerokš skalę do rekonstrukcji miasta. Sir Christopher Wren, znany miejscowy architekt, odbudowujšc miasto zdecydował, że w większoci swoich realizacji użyje kamień, odpowiednio trwały, zdolny przetrwać oddziaływanie czasu, łatwy w obróbce - bioršc pod uwagę powyższe wapień portlandzki stał się logicznym wyborem. O tym jak celny był to wybór, wiadczy wiele z tych pierwszych budowli, nadal istniejšcych, stanowišc najlepsze wiadectwo długowiecznoci tego materiału.Jako własnoć korony brytyjskiej, w roku 1848 zabezpieczono wiele z głównych kopalń na północy Wysp Brytyjskich. Poczštkowo pochodzšcy z nich kamień używano do produkcji kolumn i kapiteli falochronów portu Portland. Obecnie dostarczajš one najlepszej jakoci wapień portlandzki do najbardziej prestiżowych, 
nowo budowanych oraz restaurowanych, realizacji architektonicznych Londynu i wiata.W roku 1930 rozpoczęła działalnoć firma rodzinna o nazwie Albion Stone. Jej sukcesywny rozwój pozwolił na osišgnięcie przez niš w 1979 roku pozycji jednej z bardziej znaczšcych firm na Wyspach i wzięcie w długš dzierżawę od Crown Estate kopalni wapienia portlandzkiego. Znaczšce inwestycje poczynione w kopalni doprowadziły do powstania jednego z największych zakładów kamieniarskich w Wielkiej Brytanii, z załogš liczšcš siedemdziesišt osób, pracujšcych w zakładzie i na kopalni. Wiele z nich to druga a nawet trzecia generacja pracujšcych tu kamieniarzy. Eksploatowany przez Albion Stone wapień portlandzki wykorzystano do wykonania niezliczonej iloci elewacji, obramowań wewnętrznych cian, schodów, posadzek w prywatnych rezydencjach, czy rzeb. W celu uprzystępnienia swojego cennego kamienia jak najszerszemu gronu architektów i projektantów zarzšd firmy organizuje dla nich wizyty w swoich kopalniach, których owocem sš między innymi dyskusje dotyczšce powstajšcych realizacji, a także tworzenia specjalnych programów dotyczšcych selekcji materiału.
Nowe metody wydobycia
Poczšwszy od lat pięćdziesištych proces pozyskiwania kamienia w kopalniach Albion Stone polegał na przeprowadzaniu tzw. strzelania, czyli przy użyciu rodków wybuchowych. Poważne inwestycje w nowoczesne technologie wydobycia kamienia, takie jak na przykład zakup pił linowych, umożliwiły całkowite zaniechanie strzelania we wszystkich kopalniach w lecie 2002 roku. Ostatnie strzelanie odbyło się podczas ceremonii w sierpniu 2002 roku, której przewodniczył szef Departamentu Planowania Usług rodowiskowych, Andrew Price w Radzie Hrabstwa Dorset. Piła diamentowa Super Jet Belt 950, włoskiej produkcji, stosowana jest w połšczeniu z piłš linowš kopalni Albion o nazwie Independent oraz Bowers, umożliwiajšc cięcie dużych, masywnych bloków kamienia. Piła tamowa, która podobna jest do dużej piły łańcuchowej, ma długoć trzech metrów i tnie blok od jego frontowej częci za pomocš tamy pokrytej diamentem, chłodzonej wodš. Piły linowe używane sš do dzielenia bloków na częci dogodne dla klientów. Przecięta częć frontowa bloku umożliwia klientom dobór odpowiednio jakociowych bloków w celu wykorzystania ich do póniejszych prac kamieniarskich czy rzebiarskich.
Albion Stone Quarries Limited, 27-33 Brighton Road, Redhill, Surrey, RH1 6PP, England
Tel: +44 (0)1737 771772 - Fax: +44(0)1737 771776,
Http://www.albionstonequarries.com, Email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.,
Informację dotyczšcš kamienia można uzyskać pod adresem:
Kopalnia Albion Stone
Hiszpański potentat kamieniarski, grupa Ingemar, jest najprawdopodobniej największą na świecie organizacją przemysłową zajmującą się masowym wydobyciem i obróbką granitu. Jej stan posiadania wyznacza niemal czterdzieści kopalń, cztery zakłady przeróbcze wyposażone w najnowocześniejsze maszyny oraz dwadzieścia cztery centra dystrybucji kamienia i wyrobów kamieniarskich w Hiszpanii, Portugalii, Francji oraz Holandii.Początki tego potężnego producenta kamieniarskiego sięgają roku 1952. W marcu owego roku powstała firma pod nazwą Industria General de Marmoles, pisana w skrócie jako INGEMAR S.A. Jej założycielem był Lucas Aranzamendi, 
ojciec obecnego dyrektora firmy. Na początku firma koncentrowała się na przerobie marmurów, głównie był to marmur Black Marquina, z jednej kopalni zarządzanej przez Ingemar, zlokalizowanej w odległości 60 km od zakładu. Już w roku 1959 rozpoczęto przerób granitów. Od tego momentu firmy należące do Grupy Ingemar rozpoczęły swój imponujący rozwój, by obecnie można było lidera z kraju Servantesa i Joaquina Rodrigo zaliczyć do elitarnego grona największych producentów kamienia na świecie. Aktualna produkcja tego znanego w świecie przedsiębiorstwa w dziewięćdziesięciu procentach koncentruje się na granitach, a tylko w pozostałej części na marmurach.
Rodzinna tradycja
Zdecydowany i stabilny rozwój Grupy Ingemar możliwy jest nie tylko dzięki potężnym zakładom produkcyjnym, ale też wysoko wykwalifikowanej i znakomicie zmotywowanej załodze. Z kadrą sięgającą niemal tysiąca pracowników hiszpański potentat dopracował się wysokich standardów prowadzenia biznesu, do których z pewnością należy bezkompromisowa gwarancja bezusterkowej dostawy materiału (płyt i płytek), stosowanie najwydajniejszych linii technologicznych na świecie oraz dostawa wyrobów gotowych do dużych i małych projektów na świecie.
Bardzo szybki rozwój
Kiedy firma założyła swój drugi zakład pod nazwą INGEMARGA S.A. w hiszpańskiej Galicji, dało to początek wielkiej ekspansji. W roku 1990 utworzono trzeci zakład w pobliżu Toledo pod nazwą INGEMARTO S.A., a w roku 2002 powstał najmłodszy zakład CRAMINSA S.A. w pobliżu Mérida w regionie Extremadura. Aby zminimalizować koszty transportu surowych materiałów zakłady zostały zlokalizowane w pobliżu kopalni. Dla Grupy Ingemar pracuje dziś niemal 40 kopalni, które łącznie w przeciągu roku wydobywają 77.000 m3 bloków. Większą część ogólnej liczby kopalń zlokalizowano w Hiszpanii i Portugalii, cztery kopalnie kolorowych granitów znajdują się w Wenezueli. Spośród szerokiej gamy materiałów wydobywanych w kopalniach Ingemar można wymienić granity: White Pearl, 
Multicolor Amara, Azulino, White Aurora, Multicolor Orinoco, Black Santa Olalla, Grey Parga oraz Multicolor Maracay. Podczas gdy w trzech zakładach przerabia się głównie materiał pochodzący z regionu, gdzie znajdują się kopalnie, w zakładzie w Usurbil składowane są duże ilości importowanych granitów. Port nadmorski w Pasajes, oddalony od zakładu o zaledwie dwadzieścia pięć kilometrów, jest ważnym miejscem logistycznym, ponieważ to właśnie tam rozładowywane są bloki z materiałem pochodzącym z różnych części świata.
Ogromne możliwości produkcyjne
Rzeczywiście potencjał produkcyjny Grupy Ingemar jest imponujący. Całkowita powierzchnia czterech zakładów wynosi około 660.000 m2, z czego 63.000 m2 to budynki zadaszone. Wrażenie robią wielkości opisujące zakład w Usurbil: zajmuje on ponad 60.000 metrów kwadratowych powierzchni, zatrudnia 288 pracowników, pracujących w systemie trzyzmianowym przez dwadzieścia cztery godziny. Park maszynowy zakładu w Usurbil to przede wszystkim dwadzieścia sześć traków, z których część należy do największych na świecie zdolności produkcyjne tych ostatnich pozwalają przerabiać nawet pięć bloków jednocześnie. Ponadto na wyposażeniu zakładu znajduje się sześć diamentowych pił linowych, trzy linie do polerowania granitu, urządzenia do płomieniowania oraz obróbki waterjet, sterowane komputerowo linie do cięcia płyt na wymiar. W Usurbil przerabia się 3.300 metrów sześciennych granitu miesięcznie. Łącznie w ciągu roku w czterech zakładach prawie sto traków do cięcia bloków przerabia na płyty 130.000 m3 granitów oraz 15000 m3 marmurów i wapieni.
Najnowocześniejsza technologia
Aby skutecznie reagować na ceny proponowane przez konkurencję, Grupa Ingemar systematycznie zwiększa wydajność swoich zakładów, między innymi ma to obecnie miejsce w Usurbil: dla zainstalowania większych i bardziej wydajnych traków zwiększa się tam wysokość oraz stalową konstrukcję hal produkcyjnych. W całkowicie nowej hali do produkcji płytek granitowych pracują dwie nowe piły do cięcia bloków. Każda z pił posiada sto dysków. Łącznie pracuje pięć takich dużych pił oraz dwie piły z pięćdziesięcioma dwoma dyskami wszystkie zainstalowano po to, by produko-wać płytki po jak najbardziej konkurencyj-nych cenach. Przy konserwacji maszyn i urządzeń zatrudnionych jest trzydzieści osób, a ośmiu inżynierów systematycznie pracuje nad ulepszeniem i modyfikowaniem istniejących urządzeń. Projektują oni także nowe własne maszyny na potrzeby zakładu.Celem ich działań jest również odpowiedź na zapotrzebowanie architektów na nowe wykończenia materiału, dlatego też funkcjonuje w zakładzie nowa linia produkcyjna, która wykorzystuje technologię waterjet. Jej zastosowanie umożliwia nową obróbkę powierzchni granitu.
Różnorodność i jakość
Grupa Ingemar oferuje swoim klientom trzy rodzaje produktów: pierwszy to polerowane płyty zazwyczaj w grubościach dwa i trzy centymetry. Miesięczna produkcja tego wyrobu sięga 350.000 metrów kwadratowych. Oprócz płyt polerowanych dostępne są również inne wykończenia jak: antyczne, szlifowane, płomieniowane oraz uzyskiwane przy użyciu technologii watejet. W sumie składowanych jest 410.000 m2 granitów i 130.000 m2 marmurów. Drugim rodzajem oferowanych produktów są płytki. Trzeci rodzaj produktów to dostarczanie elementów ciętych na wymiar pod projekty realizowane na całym świecie. Oznacza to przygotowanie dużych i masywnych elementów, od kolumn po każdy rodzaj gotyckich i kolistych łuków. Kilka lat temu firma wykonała i dostarczyła skomplikowane, trójwymiarowe elementy do realizacji unikatowej budowli granitowego zamku na brytyjskiej wyspie Channel Island.Wspólnym elementem dla wszystkich tych produktów jest gwarancja jakości. Obszerne oraz dokładne procedury kontroli jakości stosowane są na kolejnych etapach produkcji. Dla przykładu w momencie dostarczania materiału do realizacji jakiegoś projektu firma zatrzymuje próbki z każdego bloku w celu kontroli jego koloru.
Duże międzynarodowe realizacje
Ingemar zaangażowany jest w realizację największych i najbardziej prestiżowych projektów architektonicznych na całym świecie. Główne rynki operowania firmy to USA oraz Europa. Dlatego Grupa Ingemar utworzyła jeden ze swoich oddziałów w miejscowości Dallas w stanie Teksas w USA. Niedawno użyto materiału firmy do realizacji ważnej budowy, jaką było wzniesienie hotelu “Grand America”, gdzie dostarczono granit Bethel White na wszystkie elementy elewacji. Hotel wybudowany został w miejscowości Slat Lake City specjalnie na potrzeby zimowych igrzysk olimpijskich, które odbyły się tam w ubiegłym roku. Hotel o wysokości dwudziestu pięciu pięter posiada wiele elementów dekoracyjnych w postaci gzymsów oraz łuków, które także dostarczyła firma Ingemar, dzięki własnym możliwościom wykonania takich elementów na wymiar. Dla potrzeb tej realizacji dwa i pół tysiąca metrów sześciennych bloków z kopalni w stanie Vermont w USA zostały przetransportowane do obróbki w zakładzie Ingemara w Usurbil. Następnym przykładem realizacji architektonicznych z użyciem materiału przygotowanego przez firmę Ingemar jest Parlament Europejski w Brukseli, gdzie użyto materiału Azul Platino.
Światowa sieć dystrybucji
Ingemar posiada w swojej ofercie ponad dwieście rodzajów różnych materiałów. Pięćdziesiąt procent swojej produkcji sprzedaje na rynku hiszpańskim, a pozostała część eksportowana jest do ponad pięćdziesięciu państw na świecie. W Europie sprzedaż gotowych produktów prowadzona jest poprzez magazyny materiałów: na terenie Hiszpanii działa siedemnaście centrów dystrybucji, trzy w Portugali, trzy we Francji oraz jeden w Holandii. Średnio w magazynach firmy składuje się około 40.000 m2 głównie płyt oraz płytek.Do sprzedaży płyt odbiorcom z branży Ingemar przywiązuje dużą uwagę, oferując najlepszy z możliwych serwis. Charakteryzuje go: najwyższa jakość materiału, powtarzalność, terminowość realizacji zamówienia, niezależnie od jego wielkości.
Obecność Grupy Ingemar w Polsce
Grupa Ingemar powołała do życia swoją kolejna firmę-córkę pod nazwą Ingemar Group Polska sp. z o.o., która utworzy pierwsze centrum dystrybucji swoich materiałów we Wrocławiu. Centrum rozpocznie swoją działalność na początku wiosny przyszłego roku, oferując szeroką gamę kamieni dla odbiorców w kraju, kładąc główny nacisk na serwis. Budynki, takie jak IBC (International Business Centre) oraz BTC Office Centre zlokalizowane w Warszawie są przykładem realizacji, w których na elewacjach zastosowano materiał dostarczony przez Grupę Ingemar.Firma Venestone Trading, która również należy do Grupy Ingemar, będzie sprzedawać w nowo utworzonym centrum dystrybucji bloki granitowe wyłącznie z kopalni granitu należących do Grupy Ingemar.
Adres kontaktowy
Ingemar Group, 20170 Usubil (Guipuzcoa) Hiszpania.
Tel +34 943 37 26 41, Email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.
Skorzystaj z naszej prenumeraty.
Zamów całoroczną prenumeratę Świata Kamienia!
| 45-837 Opole, ul. Wspólna 26 woj. Opolskie Tel. +48 77 402 41 70 Biuro reklamy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. Redakcja: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. |
