Subtelna moc trudnych materiałów

Artystyczne przejawy doœwiadczania œwiata od zarania dziejów ludzkoœci wskazywały zawsze na element boski w człowieku, na fakt, że jest on noœnikiem jakiegoœ pierwiastka, który przerasta swym geniuszem dosłownoœć powszechnego postrzegania rzeczywistoœci. Te rzadkie przejawy rozłupywania wydawałoby się solidnej materii wprowadzały i wcišż miejmy nadzieję wprowadzajš ludzkoœć w zadziwienie i niepewnoœć, czy aby codzienna dosłownoœć bytu jest jedynym wymiarem rzeczywistoœci, czy aby nie ma ona drugiego bšdŸ wielu wymiarów. Artyœci dzięki swej wrażliwoœci sięgajšc często intuicyjnie tylko w nie zawładnięte jeszcze przestrzenie œwiata korzystajš w tym celu z różnych noœników wyrazu ich rozedrganych głębokš wrażliwoœciš serc i umysłów. W ich gronie sš też ci, którzy w celu wyznaczenia nowych obszarów powszechnego doœwiadczenia rzeczywistoœci, korzystajš z najtwardszego przejawu materialnego œwiata kamienia. To oczywiœcie rzeŸbiarze, dzięki którym mamy dziœ zachowane różne dowody duchowoœci człowieka sprzed nawet tysięcy lat. Obecnie kamień nadal jest najbardziej pierwotnym, ale zarazem bardzo atrakcyjnym, a nawet luksusowym, materiałem rzeŸbiarskim i budowlanym. Jest to materiał trudny w obróbce, ale dzięki swym niezwykłym cechom pozwolił istnieć do dziœ różnym obiektom, które cieszš się współczeœnie statusem zabytków archeologicznych, dokumentujšcych działalnoœć człowieka na przestrzeni dziejów. Adam Stachowicz zainteresował się “trudnymi” materiałami w czasie studiów na ASP w Gdańsku. Pod kierunkiem profesora Edwarda Sitka, zaczšł tworzyć rzeŸby w metalu, a w pracowni konserwacji kamienia, pod kierunkiem profesorów Romana Chomicza i Stanisława Gierady, rozpoczšł przygodę z kamieniem. O jej owocach przekonać mogš Czytelników prace powstałe w tym czasie, między innymi rekonstrukcja na podstawie dokumentacji fotograficznej z muzeum w Dijon rzeŸby Clausa Schlutter'a. Praca polegała na żmudnym i bardzo precyzyjnym wykonaniu modelu rzeŸby i przekuciu jej w piaskowcu.Kilkuletnia działalnoœć zawodowa doprowadziła do otwarcia własnej pracowni artystycznej, podstawš jej udanego funkcjonowania stało się mocne osadzenie w realiach dobrego rzemiosła. Charakterystyczne dla pracowni sš realizacje we wszystkich szlachetnych materiałach naturalnych, takich jak: kamień, metal, drewno, szkło. W ten sposób rozwinęła się różnorodna twórczoœć wynikajšca ze współpracy architektów, rzemieœlników wielu branż, oraz artysty skupiajšcego doœwiadczenia wszystkich dziedzin. Jego kunszt doceniono wysoko zlecajšc mu wykonanie krzesła inkrustowanego rzeŸbionymi elementami dla Ojca Œwiętego, ponadto przyznajšc nagrody na Międzynarodowym Plenerze Kowalskim zorganizowanym w Gniewie przez Stowarzyszenie Polskich Artystów Kowali w 2001 r. “za walory artystyczne", a w 2002 r. "za najlepszy pokaz kucia" na kolejnej edycji tej imprezy. Na wrażliwoœć twórczš Adama Stachowicza na pewno duży wpływ miał Gdańsk z jego zabytkami, które przetrwały zawieruchy wojenne. Obfitujš one w mistrzowskie użycie kamieni, spoœród których najczęœciej stosowanym był i najprawdopodobniej nadal jest piaskowiec. To ten właœnie materiał ma wspaniałš historię zaklętš w wiekowych obiektach gdańskiej Starówki, ale przecież nie tylko tam.

Kamień w pracach Adama Stachowicza

W tym przypadku mamy już do czynienia z rzeŸbš autorskš Stachowicza, zarówno w sferze koncepcji, jak i jej realizacji. Przedstawia ona Jezusa niosšcego œwiatu Dobrš Nowinę. Postać Chrystusa jest pełna dynamiki - Syn Boży w pozie wędrowca przemierzajšcego œwiat gestem wskazuje na swe serce, które otwarte jest na ludzi pogršżonych w grzechu, cierpieniu i braku nadziei. W celu wykonania tego niezwykłego dzieła autor osobiœcie wybierał kamienny blok w kamieniołomie pod Szydłowcem. Jego założeniem było, aby kamień był jednorodny, bez przebarwień i skaz. Zależało mu na tym, by figura była wykonana z jednego bloku. Wysokoœć samej figury bez podstawy wynosi 2,70 m, waga około 1,7 tony (przed obróbkš blok ważył 5,5 tony). Realizacja udała się bez potrzeby uzupełnień i doklejeń. Ciekawostkš jest fakt, że do wykonania nawet najdrobniejszych detali używano jedynie dłuta pneumatycznego, bez żadnych kamieni szlifierskich i tym podobnych delikatnych narzędzi.Realizacja udała się między innymi dzięki współpracy z Tuwdendorżem Darizowem, który pomagał przy przekuwaniu kamienia, i Sławomirem Turskim, głównym wykonawcš cięższych prac kamieniarskich.

Portale i kominek.