KONKURS NA POMNIK MARSZAŁKA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO

KONKURS NA POMNIK MARSZAŁKA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO

Z inicjatywą przedsięwzięcia wyszedł Społeczny Komitet Budowy Pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego w Poznaniu. Krótko potem, we wrześniu ubiegłego…

Czytaj...
HARD ROCK HOTEL

HARD ROCK HOTEL

Jedna z najnowszych realizacji, za którą stoi firma stoneCIRCLE, zyskała wiele prestiżowych nagród. Bar hotelowy otrzymał nagrodę Best…

Czytaj...
LAGASCA 99 I COSENTINO

LAGASCA 99 I COSENTINO

Zlokalizowany w dzielnicy Salamanca w Madrycie budynek mieszkalny Lagasca 99 nawiązuje swym charakterem do obiektów architektury wokół niego,…

Czytaj...
BUDUJMY EKOLOGICZNIE, ALE WYDAJNIE!

BUDUJMY EKOLOGICZNIE, ALE WYDAJNIE!

Taki apel do Ministerstwa Rozwoju wydało w połowie sierpnia br. dwanaście organizacji branży budowlanej, deweloperskiej, biznesowej i architektonicznej.

Czytaj...
Frontpage Slideshow | Copyright © 2006-2011 JoomlaWorks Ltd.

Świat Kamienia nr 1 (116) 2019


SK 115 Okładka www 184x260pix      SK 116 Okładka www 240x340pix                             
Poprzednie wydanie 5(114)2018   Świat Kamienia 6(115)2018 Następne wydanie 1(116)2019
OD REDAKCJI

W styczniowym wydaniu mamy oczywiście podsumowanie Targów Branży Kamieniarskiej STONE 2018. Wydarzenie było miejscem wielu nowości technologicznych. Na marginesie wspomnijmy: piramida Cheopsa to ok. 6,5 mln ton kamienia, co odpowiada rocznemu wydobyciu bloków we Włoszech pod koniec XX wieku. Porównanie to przemawia do wyobraźni i dlatego w najnowszym wydaniu mamy wiele artykułów, których punktem wyjścia jest urabianie skał.
Swego czasu kalkulacja ekonomiczna kazała odtrąbić zmierzch metod przecierania udarowego. Dziś nie brak głosów, że rama piłowa, korbowód, koło zamachowe – elementy charakterystyczne dla tradycyjnego podejścia – można reaktywować z zaskakująco dobrymi rezultatami. O swoistym powrocie do przeszłości traktuje nasz raport. Dłuta, groty, pobijaki –wiele narzędzi ręcznych stosowanych od czasów faraonów do dziś – bierze na warsztat Janusz Skalski. Z kolei o mozaikach z perspektywy historycznej pisze Tomasz Pruchnicki. Mamy też lekturę dla fanów geoturystyki, a także rozmowę z artystką, której realizacje dowodzą, że nie siła mięśni decyduje o efektach dzieł z kamienia.
To oczywiście tylko wybrane spośród wielu propozycji, które ucieszą nie tylko specjalistów naszej branży. Skądinąd uznanych autorytetów nigdy za wiele, zwłaszcza gdy tworzą podwaliny nowatorskich badań, tym milej jest nam informować o jubileuszu pracy naukowo-dydaktycznej prof. dra hab. Janusza Skoczylasa. Uczestnik wielu misji archeologicznych, jest również autorem niezliczonych fachowych publikacji. Fakt, że znajduje czas także dla Czytelników „Świata Kamienia”, to wystarczający powód, by życząc mu wielu sił twórczych, przybliżyć sylwetkę tego znakomitego specjalisty.
Zapraszamy do lektury!

Stone 2018
Wystawcy z wielu stron świata prezentowali najnowocześniejsze narzędzia i maszyny.  Tym razem mniej kamiennych bloków i surowych płyt, a zamiast tego całe spectrum zastosowań przeróżnych kamieni – od drobnej biżuterii, mozaiki, okładzin, poprzez wielkoformatowe elementy dekoracyjne, rzeźby, meble czy wreszcie pomniki.
Ponad 5 tysięcy uczestników, stoiska 220 firm, spora dawka prelekcji i wykładów – miniona edycja targów ( Poznań, 20–23 listopada) potwierdziła pewien trend. Z roku na rok na terenach Międzynarodowych Targów Poznańskich przybywa wystawców nowoczesnych technologii oraz sprzętu niezbędnego w obróbce czy transporcie kamienia. Takie propozycje prezentowano przede wszystkim w hali 7A i 7. Kolejne spostrzeżenie dotyczy polityki niektórych ważnych graczy w dostawach kamienia, którzy zwyczajowo prezentują się w hali nr 8A: decydują się wystawiać w Poznaniu nie rokrocznie, ale co dwa lata. W ich miejsce w tym roku zadebiutowało kilka firm, m.in. Kamieniarstwo Wawrzyniak z miejscowości Murowana Goślina w powiecie poznańskim, Klink International, Global Stone z Poznania, Granumlux LDA z Portugalii, SAS M.F.D. Granits z Francji.
 

Kamieniarstwo w Kastylii i León

Kastylia i León to największa hiszpańska wspólnota autonomiczna, w której skład wchodzi dziewięć prowincji: Ávila, Burgos, Palencia, Segowia, Soria, Valladolid, León, Salamanka i Zamora. To właśnie tutaj znajduje się ponad połowa dziedzictwa kulturowego Hiszpanii: 12 katedr, 6 tys. kościołów, blisko 400 muzeów, ponad 200 zamków i 7 miejsc uznanych przez UNESCO za należące do światowego dziedzictwa kulturalnego. W Salamance znajduje się najstarszy z istniejących w Hiszpanii uniwersytetów. Stolicą regionu jest miasto Valladolid. I tu właśnie 25 listopada 2018 roku rozpoczęła się wizyta studyjna polskich importerów kamienia.
                                                                                                                                           Zobacz więcej...
                                                                                                    
O 50 latach pracy naukowej prof. dra hab. Janusza Skoczylasa

Granice? Nigdy żadnej nie widziałem, ale słyszałem, że istnieją w umysłach niektórych ludzi.
Thor Heyerdahl

Powyższa sentencja autorstwa Thora Heyerdahla, słynnego geografia i archeologa, mogłaby być myślą przewodnią dorobku naukowego prof. dra hab. Janusza Skoczylasa. Jego zainteresowania badawcze udowadniają, że nauce nie należy stawiać granic, dostojny jubilat przez niemal 50 lat swojej działalności naukowej pracował bowiem nad rozwojem badań interdyscyplinarnych w zakresie geologii i archeologii. Jego szerokie zainteresowania badawcze obejmują petrografię, historię geologii i górnictwa oraz geologię regionalną świata i Polski. Szczególne miejsce w jego badaniach zajmuje historia eksploatacji, obróbki i użytkowania surowców skalnych przez człowieka (materiał budowlany i obiekty użytkowe), począwszy od paleolitu po wczesne średniowiecze. Uważa się go za prekursora badań petroarcheologicznych (archeometrycznych) w Polsce.                                                                                                                    Zobacz więcej...


Ponadto:
 

Spis treści

Od redakcji    
Kamień, szkło, drewno    
Diamentowe wahadłowe?    
Stone 2018    
STONE 2018 w obiektywie    
O 50 latach pracy naukowej prof. dra hab. Janusza Skoczylasa    
Barbórka 2018    38
Kamieniarstwo w Kastylii i León    
Ewa, co ludzi budzi    
Od drewnianych klinów do CNC     
Kryształy śmierci    
The Italian Stone Theatre (cz. 1I)    
Mozaika prawdę o czasach (o)powie    
Spatynowany kamień w przestrzeni publicznej (cz. III)    
The Young Stone Project na Marmomac    
Turcja centralna i wschodnia    
O meteorytach… trochę (cz. IV)    
Hotel Warszawa – dawny budynek firmy Prudential (cz. II)    
Inteligentna maszyna to jak „myślący pracownik”    
Sandmaster Pro – inwestycja w rozwój    
Cmentarz w Dreźnie, część III    
Lapitec® – Archiproduct Award 2018   

O 50 LATACH PRACY NAUKOWEJ PROF. DRA HAB. JANUSZA SKOCZYLASA

O 50 latach pracy naukowej prof. dra hab. Janusza Skoczylasa

Granice? Nigdy żadnej nie widziałem, ale słyszałem, że istnieją w umysłach niektórych ludzi.

Thor Heyerdahl

Powyższa sentencja autorstwa Thora Heyerdahla, słynnego geografia i archeologa, mogłaby być myślą przewodnią dorobku naukowego prof. dra hab. Janusza Skoczylasa. Jego zainteresowania badawcze udowadniają, że nauce nie należy stawiać granic, dostojny jubilat przez niemal 50 lat swojej działalności naukowej pracował bowiem nad rozwojem badań interdyscyplinarnych w zakresie geologii i archeologii. Jego szerokie zainteresowania badawcze obejmują petrografię, historię geologii i górnictwa oraz geologię regionalną świata i Polski. Szczególne miejsce w jego badaniach zajmuje historia eksploatacji, obróbki i użytkowania surowców skalnych przez człowieka (materiał budowlany i obiekty użytkowe), począwszy od paleolitu po wczesne średniowiecze. Uważa się go za prekursora badań petroarcheologicznych (archeometrycznych) w Polsce.

Pierwszym kamieniem milowym na drodze kariery naukowej była nauczycielka geografii w liceum, która zaszczepiła w przyszłym profesorze pasję do geologii. Zaowocowało to tytułem magistra geologii (1970 r.) na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie pracą doktorską (1974 r.) pod tytułem „Rozwój tektoniki północno-zachodniej części monokliny przedsudeckiej”, obronioną na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

  Fot. 01_Skoczylas
Fot.1. Wykopaliska w Łeknie, Łekno 1989

Dalsze losy kariery naukowej potoczyły się w sposób nieoczywisty, jak na ówczesne czasy. Mirosława Szulc, koleżanka Profesora z lat szkolnych, zainspirowała go do rozwinięcia zainteresowań humanistycznych. Dzięki jej inicjatywnie Janusz Skoczylas w trakcie towarzyskich spotkań młodych naukowców nawiązał znajomość z dr. Andrzejem Prinke z Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. Przyjacielskie spotkania i dyskusje przerodziły się we wspólną pracę. Razem stworzyli podwaliny nowatorskich badań petroarcheologicznych nad narzędziami neolitycznymi z obszaru Polski.

Rok 1972 był kolejnym kamieniem milowym w jego karierze. Z inicjatywy dr Zofii Walkiewicz mgr Skoczylas wziął po raz pierwszy udział w badaniach wykopaliskowych polskiej misji archeologicznej w rzymskim Novae (Bułgaria), pod kierownictwem prof. dra hab. Stefana Parnickiego-Pudełko (później dra Andrzeja Biernackiego). Współpraca między doświadczonym, szanowanym archeologiem o uznanym dorobku naukowym i młodym geologiem ukształtowała jego podejście do badań łączących te dwie, wydawałoby się, skrajne dyscypliny. O nowości tego typu prac w polskiej archeologii i obawach z nich wynikających może świadczyć żartobliwe powiedzenie: „Nic na siłę, wszystko młotkiem”, które miało dotyczyć badań geologicznych na stanowisku archeologicznym. Profesor przez lata swej pracy zdołał zmienić świadomość archeologów w tym zakresie.

Ciężka praca w terenie, słoneczny klimat, dobre wino i jedzenie sprzyjały towarzysko-naukowym wymianom myśli i zawieraniu nowych znajomości, m.in. z prof. drem hab. Medekszą z Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej, z którym w latach późniejszych prof. Skoczylas miał przyjemność pracować w hellenistyczno-rzymskim mieście Marina El-Alamein w Egipcie. Brał także udział w międzynarodowych ekspedycjach archeologicznych w rzymskim Krivina Iatrus (Bułgaria) oraz w hellenistyczno-rzymskim Chersonezie Taurydzkim (Ukraina).

  Fot. 02_Skoczylas
Fot.2. Stanowisko archeologiczne nad Dunajem w Bułgarii, Borowo 2001

W 1982 roku z inicjatywy ówczesnego dyrektora Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy Andrzeja Kaszubkiewicza powstała grupa naukowców łącząca zarówno archeologów, architektów, jak i przyrodników (m.in. gleboznawców, biologów, geografów), w tym profesora Skoczylasa jako geologa. Skupiali się oni na interdyscyplinarnych badaniach wczesnośredniowiecznego Ostrowa Lednickiego.

Trzecim kamieniem milowym w karierze dra Skoczylasa była praca z 1990 roku pod tytułem „Użytkowanie surowców skalnych we wczesnym średniowieczu w północno-zachodniej Polsce”, dzięki której uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie archeologii.

Dzięki licznym badaniom na arenie międzynarodowej oraz w Polsce, m.in. na Ostrowie Tumskim w Poznaniu, w Gnieźnie, Łeknie czy Wolinie, jest uznawany za eksperta w zakresie surowców skalnych. Ta ugruntowana opinia przyczyniła się do wyboru w 1980 roku do Międzynarodowego Komitetu Badań Petroarcheologicznych w Europie.

Przez lata ściśle współpracował naukowo również z prof. dr hab. Hanną Kočką-Krenz, prof. drem hab. Janem Żakiem, prof. drami hab. Zofią i Stanisławem Kurnatowskimi, prof. drem hab. Andrzejem Wyrwą, drem hab. Piotrem Chachlikowskim, drami Eldegardą i Eugeniuszem Foltynami, dr Katarzyną Gralą, Henrykiem Walendowskim, Leonardem Jochemczykiem oraz wieloma innymi badaczami. Współpracował także z podmiotami gospodarki narodowej i kultury, czego wyrazem może być ponad 140 opracowań.

Dorobek badań dra hab. Janusza Skoczylasa, prócz badań petroarcheologicznych i stricte geologicznych, o których wspomniano powyżej, obejmuje także badania sozologiczne oraz badania nad historią nauk geologicznych. Były one podstawą do nadania mu 26 stycznia 1999 roku, z rąk prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, nominacji profesorskiej.

Od początku swojej kariery naukowej prof. dr hab. Janusz Skoczylas prowadził także działalność dydaktyczną dla studentów kierunków: geologia, geografia, turystyka i rekreacja oraz ochrona środowiska na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika i w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku oraz w Państwowej Wyższej Szkole im. Jana Amosa Komeńskiego w Lesznie. Najlepszym świadectwem jego pracy naukowo-dydaktycznej jest grono wypromowanych uczniów: 6 doktorów i ponad 190 magistrów.

Jego osiągnięcia naukowe w ciągu niemal 50 lat pracy obejmują autorstwo lub współautorstwo ponad 530 publikacji naukowych, w tym 15 monografii i 2 podręczników. Wygłosił również ponad 220 odczytów i referatów w kraju i za granicą.

Pełnił także funkcje administracyjne w strukturach Wydziału Nauk Geograficznych i Geologicznych UAM. W latach 2002–2008 pełnił funkcję prodziekana, w latach 1999–2002 i 2008–2012 był wicedyrektorem Instytutu Geologii UAM, w latach 2006–2018 r. był kierownikiem Zakładu Geologii Dynamicznej i Regionalnej w Instytucie Geologii UAM.

Jest także członkiem wielu organizacji na szczeblu krajowym i międzynarodowym:

       Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Geologicznego (1997–2003), przewodniczący Oddziału Poznańskiego Polskiego Towarzystwa Geologicznego (1991–2017), wiceprzewodniczący sekcji sozologicznej PTG (1991–2003)

       Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (od 1976)

       Stowarzyszenia Archeologów Polskich (od 1991)

       Poznańskiego Towarzystwa Prehistorycznego (od 1991)

       Komisji Badań Czwartorzędu PAN (od 1991)

       Komisji Źródłoznawczej Komitetu Nauk Pra- i Protohistorycznych (1991–1995),

       Komisji Ochrony Przyrody Nieożywionej przy Radzie Ochrony Przyrody (1991–1995)

       Komitetu Nauk Geologicznych PAN (2011–2015)

       Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN (od 2015)

       Międzynarodowego Komitetu Badań Petroarcheologicznych w Europie (1980–2001)

       INHIGEO – International Commission on the History of Geological Sciences w ramach International Union of Geological Sciences (od 1996 r.)

       Litewskiego Towarzystwa Przyrodników (Lietuvos Gamtos Draugija – od 1999).

Jego zasługi dla badań nad historią nauk geologicznych zostały wyróżnione w 2018 r. honorowym członkostwem w International Commission on the History of Geological Science w ramach International Union of Geological Science (INHIGEO). W Dzień Górnika, czyli tradycyjną Barbórkę 2003 roku prof. Skoczylas został mianowany na stopień górniczy, tj. generalnego dyrektora górniczego III stopnia. Z kolei w 2006 roku na Politechnice Śląskiej w Gliwicach przyznano mu honorowy kordzik górniczy. Należy dodać, że został odznaczony także nagrodą zespołową Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego oraz 10 nagrodami rektora UAM.

  Fot. 03_Skoczylas
  Fot.3. Uroczystość przyznania honorowego kordzika górniczego, Gliwice 2006

Konieczność wyjazdów służbowych rozwinęła w prof. Skoczylasie pasję do turystyki oraz poznawania miejsc i kultur. Jego podróże po całym świecie są inspiracją do powstawania licznych artykułów popularnonaukowych, m.in. w poczytnym dwumiesięczniku „Świat Kamienia”, które promują i prezentują wykorzystanie kamienia w codziennym życiu na całym świecie.

Życzymy Panu Profesorowi wielu sił twórczych i dalszych sukcesów naukowych.

Michalina Dzwoniarek-Konieczna, Marta Węcławska
Fot. Archiwum J. Skoczylasa







 

STONE 2018

Stone 2018

Wystawcy z wielu stron świata prezentowali najnowocześniejsze narzędzia i maszyny.  Tym razem mniej kamiennych bloków i surowych płyt, a zamiast tego całe spectrum zastosowań przeróżnych kamieni – od drobnej biżuterii, mozaiki, okładzin, poprzez wielkoformatowe elementy dekoracyjne, rzeźby, meble czy wreszcie pomniki.
Ponad 5 tysięcy uczestników, stoiska 220 firm, spora dawka prelekcji i wykładów – miniona edycja targów ( Poznań, 20–23 listopada) potwierdziła pewien trend. Z roku na rok na terenach Międzynarodowych Targów Poznańskich przybywa wystawców nowoczesnych technologii oraz sprzętu niezbędnego w obróbce czy transporcie kamienia. Takie propozycje prezentowano przede wszystkim w hali 7A i 7. Kolejne spostrzeżenie dotyczy polityki niektórych ważnych graczy w dostawach kamienia, którzy zwyczajowo prezentują się w hali nr 8A: decydują się wystawiać w Poznaniu nie rokrocznie, ale co dwa lata. W ich miejsce w tym roku zadebiutowało kilka firm, m.in. Kamieniarstwo Wawrzyniak z miejscowości Murowana Goślina w powiecie poznańskim, Klink International, Global Stone z Poznania, Granumlux LDA z Portugalii, SAS M.F.D. Granits z Francji.
O międzynarodowym charakterze targów świadczyła obecność wystawców z 18 krajów: Polski, Portugalii, Słowenii, Włoch, Ukrainy, Chin, Belgii, Indii, Węgier, Litwy, Wielkiej Brytanii, Czech, Francji, Szwecji, San Marino, Holandii, Hiszpanii i USA. Spośród znanych dostawców technologii nie zabrakło takich firm jak: Abra, Breton, DTG Polska, Kalinowski Burner’s Producer, MC Diam, Mach+, Mekanika, Promasz, Silkam, TGR, Weha. Wśród dostawców kamienia wyróżniały się powierzchnią stoisk propozycje Tiera Stones, Hallindens Granit AB, Interstone, Granit Dulniak.

Miniona edycja targów zapisała się kilkoma spektakularnymi premierami. Szerokim echem odbił się gotowy do wdrożenia pomysł przezbrojenia maszyn działających jak trak wahadłowy, ale pracujących w oparciu o technologię segmentów diamentowych. Technologia doskonalona od co najmniej 2011 roku przez firmę EHWA Diamond Industrial Co. z siedzibą w Korei Południowej zyskała status systemu „Zenesis Gang Saw”, chronionego międzynarodowymi patentami, a jej popularyzacji w Polsce podjęła się spółka MC Diam. W Poznaniu mieliśmy też krajową premierę pierwszego tak kompaktowych rozmiarów waterjeta marki Omax. ProtoMAX nie bez powodu nazywany jest urządzeniem osobistym, a jak się dowiedzieliśmy, w realizację najnowszej maszyny prócz inżynierów z USA zaangażowani byli także polscy specjaliści.

– To urządzenie mobilne, a o możliwościach obróbczych pełnowymiarowej maszyny. Już pierwszego dnia targów znalazł pierwszego właściciela – wspomniał Grzegorz Ślusarczyk, menedżer ds. sprzedaży w firmie Jet System sp. z o.o., sp.k. – Na pewno zainteresuje firmy, które realizują prace z dala od swych warsztatów przy wycinaniu co bardziej finezyjnych detali.
Propozycja znalazła się wśród wyróżnionych Złotym Medalem MTP, podobnie jak ATMS Ploter Laserowy CO2 PRO710 (producent: ATMSolutions sp. z o.o.), 5-osiowa piła Donatoni JET 625 CNC (producent: Donatoni Macchine SRL, firma zgłaszająca: Mekanika sp. z o.o.) oraz galanteria nagrobkowa ze stali nierdzewnej (producent: Adjatech sp. z o.o., sp. k.). Z kolei nagrody Acanthus Aureus, przyznawane wystawcom, którzy najlepiej potrafili zobrazować swoją wizję stoiska w połączeniu ze strategią marketingową firmy, otrzymały następujące przedsiębiorstwa: Jet System sp. z o.o., sp.k, Syntetyk s.c. Małgorzata Nowicka, Zdzisław Nowicki, Granumlus LDA, H.M. Tarn Granit Hanna Mickiewicz, Interstone Sp. z o.o., Hallindens Granit AB i Tiera Stones sp. z o.o., sp.k.

ARENA STONE
Targom towarzyszyły wydarzenia opracowane z myślą o profesjonalistach branży kamieniarskiej i architektonicznej, mające na celu umożliwienie ich przedstawicielom nawiązania bliższych relacji biznesowych. Jednym z takich kluczowych wydarzeń była Arena STONE – platforma integrująca profesjonalistów branży kamieniarskiej, architektów, projektantów i właścicieli biur projektowych. Przy okazji tegorocznej edycji targów STONE odbyła się po raz pierwszy, jednak docelowo ma stać się integralną częścią targów, merytoryczną, inspirującą, pokazującą innowacyjne rozwiązania z użyciem kamienia i szkła. Na jej program złożyły się prelekcje ekspertów branży i prezentacje twórczości znanych i cenionych na całym świecie projektantów wykorzystujących w swoich realizacjach kamień.
„Nowe wymagania dla posadzek kamiennych w zakresie odporności na poślizg”, „Prawo autorskie w branży kamieniarskiej” – referaty dr inż. Ewy Sudoł i radcy prawnego Marty Daćków dostarczyły cennej wiedzy naszej branży. Wśród prelegentów warto wymienić też wybitnego włoskiego prelegenta Raffaello Galiotto, który przedstawił prezentację „Marmo 4.0. Eksperymenty w kamieniu naturalnym”, uznanego na całym świecie twórcę mozaik, Giulio Menossiego, redaktora naczelnego niemieckiego portalu branżowego www.stone-ideas.com Petera Beckera oraz polskiego artystę tworzącego mozaiki Lubosza Karwata. Stoisko warsztatów mozaikowania oblegała zwłaszcza młodzież, która przybyła na targi ze swymi nauczycielami z Technikum Górnictwa Odkrywkowego (Strzegom), z Zespołu Szkół Budowlanych (Bydgoszcz), z „Budowlanki” im. gen. Władysława Sikorskiego (Inowrocław).

INTEGRACJA ŚRODOWISKA
Słów więcej o wydarzeniach inspirowanych czy sygnowanych przez Związek Pracodawców Branży Kamieniarskiej. Nie tylko dlatego, że minione targi zapisały się poważnym wzmocnieniem organizacji branżowej, skoro prawie dwadzieścia firm wypełniło deklarację członkowską i wstąpiło do ZPBK. W sąsiedztwie stoiska urządzono pokazy mistrzów ręcznej obróbki kamienia. W rywalizacji udział wzięli czterej kamieniarze – członkowie Związku, którzy startowali w zeszłorocznych mistrzostwach Polski: Grzegorz Kwapisiewicz, Jerzy Zysk, Rafał Frankiewicz i Zbigniew Zych. Wspólnie przygotowali projekt i ręcznie – w rekordowo krótkim czasie trzech dni – wykonali obelisk upamiętniający 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę. Barwy materiałów – białego wapienia pińczowskiego i czerwonego piaskowca Kopulak – doskonale wpisały się w końcowy efekt pracy. Tu odnotujmy, że artysta strzegomski Jerzy Zysk miał w Poznaniu podwójny powód do dumy, bo okazał się też zwycięzcą tegorocznej rywalizacji o tytuł Mistrza Piaskowania, konkursu tradycyjnie realizowanego na stoisku „Świata Kamienia”.
Inicjatywą integrującą branżę na poziomie międzynarodowym była też misja gospodarcza „Study Tour”. Mowa o biznesowych spotkaniach podczas trwania targów dla reprezentantów 7 państw.
– Przedsiębiorcy i dziennikarze branżowi z Azerbejdżanu, Iranu, Turcji, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Rosji, Ukrainy i Kazachstanu uczestniczyli w briefingu prasowym, by krótko potem uczestniczyć w zaaranżowanych przez nas spotkaniach z zainteresowanymi przedsiębiorcami z Polski – przybliża szczegóły inicjatywy Wojciech Hades z Polskiej Agencji Inwestycji i Handlu SA.
Minione targi to także wystawa prac przygotowana przez studentów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w czasie kolejnej edycji Międzynarodowego Sympozjum Rzeźby w Kamieniu „Continuum”. Wydarzenie z roku na roku nabiera rozmachu, w czym niemała zasługa organizatora targów i zaangażowania nauczyciela akademickiego dr. Marcina Nosko z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. A wspomnijmy, że w tym samym czasie odbyły się komplementarne wydarzenia: Targi Funeralne MEMENTO Poznań im. Wojciecha Krawczyka i Targi Branży Szklarskiej GLASS. Te ostatnie zapisały się skromniejszą obecnością wystawców i liczbą wydarzeń integrujących branżę, czego nie można powiedzieć o targach STONE 2018.
Rafał Dobrowolski

fot 1_IMG_5931
Fot 1: Targi Stone 2018 nie pobiły rekordu frekwencji, ale stanowiły dla uczestników platformę wybitnie integrującą środowisko kamieniarskie.
fot 2_IMG_6059
Fot 2: Kamień w blokach to rzadki widok na stoiskach.
fot 3
Fot 3: Trzeciego dnia targów artyści ukończyli prace nad obeliskiem upamiętniającym 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę.

Fot. R. Dobrowolski

KAMIENIARSTWO W KASTYLII I LEON

Kamieniarstwo w Kastylii i León

Kastylia i León to największa hiszpańska wspólnota autonomiczna, w której skład wchodzi dziewięć prowincji: Ávila, Burgos, Palencia, Segowia, Soria, Valladolid, León, Salamanka i Zamora.
To właśnie tutaj znajduje się ponad połowa dziedzictwa kulturowego Hiszpanii: 12 katedr, 6 tys. kościołów, blisko 400 muzeów, ponad 200 zamków i 7 miejsc uznanych przez UNESCO za należące do światowego dziedzictwa kulturalnego. W Salamance znajduje się najstarszy z istniejących w Hiszpanii uniwersytetów. Stolicą regionu jest miasto Valladolid. I tu właśnie 25 listopada 2018 roku rozpoczęła się wizyta studyjna polskich importerów kamienia.

Polskich przedsiębiorców zaprosiły władze regionu Kastylia i León (hiszp. Castilla y León), a organizatorem wyjazdu ze strony polskiej było Biuro Radcy Handlowego Ambasady Hiszpanii w Polsce. Celem tej niezwykle interesującej wyprawy – również pod względem turystycznym – było zaprezentowanie oferty hiszpańskich producentów marmurów, granitów, piaskowców oraz łupka. Z góry ustalony program obejmował wizytę w czterech kamieniołomach oraz prezentację kamieni oferowanych przez firmy należące do Zrzeszenia Producentów Kamienia Naturalnego Prowincji Castilla y León (więcej na: www.pinacal.es) w siedzibie centrum technologicznego Pinacal Inser w Boecillo, 15 kilometrów na południe od Valladolid.

TYGIEL BIZNESU
Region Kastylia i León to mieszanka tradycji i nowoczesności. Prym wiedzie sektor samochodowy – to tu znajdują się fabryki Renault, Nissan, produkcja opon Michelin, a w Burgos znajduje się fabryka produkująca turbiny do wiatraków elektrowni wiatrowych. To nie tylko znany w Europie producent wina i eksporter owczej wełny czy sera. To również źródło wielu rodzajów kamienia: granitów, marmurów, piaskowców, wapieni i łupków.
Obecnie skatalogowanych jest około 400 rodzajów kamienia naturalnego, w tym – z powodu trwającego od 10 lat kryzysu – tylko ok. 60 jest aktualnie wydobywanych. Najważniejszy udział w wydobyciu i produkcji stanowi łupek (głównie dachowy), angażujący bezpośrednio ok. 2060 pracowników. Dla porównania: wydobyciem i obróbką innych kamieni zajmuje się „tylko” 1200 specjalistów. Znacznym udziałem cieszy się piaskowiec Burgos, który stanowi podstawę dziedzictwa Salamanki. Znane w całej Hiszpanii i na świecie są również piaskowce Soria w Zamorze oraz wapienie Campaspero i Boñar. Bardzo doceniane szare i wielokolorowe łupki kwarcytowe Bernardosa, gnejs Zamora o zielonkawym odcieniu czy czerwony granit Sayago są atrakcyjnym elementem stosowanym w urbanistyce nie tylko w regionie Kastylia i León.

1
fot 1. Sonia Para prezentuje ofertę i możliwości produkcyjne firmy Pinacal.

W pierwszy dzień pobytu uczestnicy jako pierwsze odwiedzili główną siedzibę i zakład obróbczy firmy Pinacas Piedras Naturales da Castilla y Leon, znajdującą się w miejscowości Quintanar de la Sierra w prowincji Burgos, oddalonej o ok. 200 km na wschód od Valladolid. To firma rodzinna założona 23 lata temu. Sonia Para, witając gości, wspomniała, że to już czwarte pokolenie w rodzinie, które para się kamieniarstwem. Jak podkreśliła, już jej pradziadek zapoczątkował rodzinną pasję do tak wyjątkowego zawodu. W posiadaniu firmy znajdują się dziś czynne kamieniołomy piaskowca o nazwach takich jak Quintanar Beige i Veto, Duero i Berrun o żółtym odcieniu i mocnym rysunku użylenia, Blanca Castilla (jasny szary) oraz Beige Sanza (beżowy) oraz wapienia Crema Sanza (bardzo jasny szary), Laguna (biały), Gris (ciemny szary) i Sanza (kremowy). Wszelkie produkty budowlane, np. płyty elewacyjne, gzymsy, kolumny, architektura ogrodowa wykonywane są na zamówienie klienta. Stąd też, podążając za potrzebami rynku, obrano kierunek rozwoju firmy, wyposażając ją w najnowocześniejszy park maszynowy, np. piły 5-osiowe sterowane numerycznie – po to, aby sprostać najbardziej skomplikowanym projektom i oczekiwaniom klienta, również zagranicznego. Pracownicy pracują na dwie zmiany. Na terenie 30 000 m kw. znajdują się dwie hale produkcyjne, gdzie odbywa się cięcie bloków, produkcja półproduktów, wyrobów gotowych. Jest też oczywiście magazyn i skład bloków.

W DRODZE NA BURGOS
Niecałe 10 km od Pinacas w stronę drogi na Burgos, na wzgórzu Sierra de la Demanda, na terenie burgońskich lasów sosnowych, swoją siedzibę ma kolejna firma – Areniscas Sierra de la Demanda S.L., sprzedająca bloki i płyty z piaskowca z własnej kopalni. To również firma rodzinna, założona 31 lat temu przez małżeństwo Nurię Mediavilla Medina i Fermina Juanesa Olalla. Tu pracuje również trzech synów, którzy już jako nastoletni chłopcy rozpoczynali swoją przygodę zawodową w firmie rodziców. To właśnie dzięki temu, jak wspomina właścicielka, i zaangażowaniu całej rodziny w pracę w firmie przetrwali kryzys gospodarczy, który rozpoczął się w 2008 roku. W tamtym czasie większość firm w sektorze kamieniarskim upadła i do tej pory się nie odrodziła.

2
fot. 2. Elewacja z piaskowca firmy Areniscas wykonana własnoręcznie przez właściciela firmy 30 lat temu.

Dzięki ciężkiej pracy całej rodziny udało się utrzymać firmę i w konsekwencji rozwinąć sprzedaż również na rynki zagraniczne. Zakład obróbczy zajmuje powierzchnię 25 000 m kw. i produkuje się tutaj płyty i elementy budowlane na rynek krajowy i zagraniczny, m.in do Niemiec i Anglii. Park maszynowy daje możliwości produkcji elementów budowlanych o różnych fakturach, np. szczotkowanej, groszkowanej, płomieniowanej, szlifowanej, łupanej, postarzanej. Kopalnia ma udokumentowane złoża do eksploatacji na ponad 100 lat. Jak podkreśliła założycielka firmy, piaskowiec wydobywany przez firmę Areniscas ma bardzo dobre parametry użytkowe.

Kolejnym miejscem, do którego dotarła polska delegacja w pierwszym dniu wizyty, była kopalnia wapienia firmy Arrival, znajdująca się na północ od Burgos, 75 km od Bilbao. Wapień koloru szarego, o bardzo zbitej strukturze i jednolitej kolorystyce stosunkowo niedawno zaistniał na rynku kamieniarskim. Po raz pierwszy pokazany na targach kamieniarskich w Weronie w 2008 roku bardzo szybko znalazł swoich odbiorców na świecie, co zaowocowało szybkim rozwojem procesu wydobycia bloków produkcji płyt o różnych fakturach: polerowanych, płomieniowanych, groszkowanych, szczotkowanych, piaskowanych. Bloczność złoża pozwala na produkcję dużych gabarytowo bloków, a co za tym idzie – płyt. Jest to nie lada gratka dla miłośników szarych kolorów kamieni naturalnych o ciepłym odcieniu i bardzo dobrych parametrach użytkowych. Wapień jest tak twardy, że bez problemu można go polerować. Jak powiedział dyrektor firmy Javier Tamayo, kamieniowi wykonano wszystkie niezbędne testy. Już dzisiaj ten szary kamień eksportowany jest do 23 krajów, m.in. Niemiec, Francji, Belgii, Kanady, Danii. Trafia też na rynek azjatycki.

4
fot. 3. Kopalnia wapienia nadającego się do polerowania firmy Arival.

ZAMORA, BERNARDOS I… ZNOWU ŁUPEK
Kolejny dzień przyniósł kolejne wizyty. Na pierwszy plan wytypowano firmę Granduero S.L. z zakładem obróbczym znajdującym się 100 km na wschód od Valladolid, w mieście Zamora. Firma posiada trzy kopalnie granitu, w tym dwie aktualnie eksploatowane. Pierwszy kamieniołom został uruchomiony 30 lat temu, a zakład obróbczy 20 lat temu. Spośród oferowanych szarych granitów można wymienić: Silvestre Duero, Albero Almendra Claro i Albero Almendra Rubio. W zakładzie obróbczym produkuje się kostkę brukową, płyty chodnikowe, palisady, ogrodzenia, elementy do wykończenia basenu, schody oraz inne elementy budowlane na indywidualne zamówienie klienta. Firma swoją działalność skupia głównie na produkcji wyrobów na rynki zewnętrzne. Głównymi odbiorcami są m.in.: Francja, Szwajcaria, Niemcy, Czechy, Włochy, Irlandia.

Piątą i ostatnią firmą, gdzie odbyła się wizytacja, była kopalnia łupka Naturpiedra Bernardos położona w Camino de las Canteras, w miejscowości Bernardos, w prowincji Segowia. Również ta od ćwierćwiecza przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Obecnie zarządza nią David Bernardos Hernandez, właściciel firmy, który osobiście nadzoruje prace na kopalni i produkcji. Zna obróbkę łupka od podszewki i podczas wizyty na zakładzie obróbczym osobiście prezentował ręczny sposób rozłupywania skały łupkowej. Ręczna, tradycyjna metoda rozłupywania łupka jest w dalszym ciągu ceniona i do dnia dzisiejszego stosowana w zakładzie. Duże zapotrzebowanie na produkty skłoniło jednak właściciela do zakupu maszyny do produkcji płytek, która równie sprawnie wykonuje pracę rozłupywania na mniejsze płytki. Tradycję i możliwości różnego zastosowania tego materiału można zauważyć, zbliżając się do miejscowości, gdzie znajduje się kopalnia. Architektura ogrodowa, elewacje domów, chodniki z płyt czy kostek, murki, dachy i inne elementy architektury miejskiej w okolicy kopalni są w większości wykonane z łupka. Z tego samego materiału są również elementy zamków, kościołów i innych zabytków w całej Hiszpanii, m.in. zamek w Segowii, klasztor El Escorial czy Biblioteka Narodowa w Madrycie. W zakładzie wykonuje się różnorodne rodzaje produktów, jak i ich wykończeń. Pozwala na to najnowocześniejszy park maszynowy, łącznie z maszyną do cięcia sterowaną numerycznie, ze skanerem i programem pozwalającym na zoptymalizowanie wycięcia elementu z dużej płyty przy minimalizowaniu odpadu. Również maszyna do wycinania blatów łazienkowych. Swoje produkty firma eksportuje głównie do Francji, Szwajcarii, Niemiec i krajów skandynawskich.

3
Fot. 4. Biuro firmy Naturpiedra JBernardos z piękną prezentacją możliwości zastosowania łupka w architekturze krajobrazu.

5
fot. 5. David Bernardos Hernandez osobiście prezentuje ręczną metodę rozłupywania łupka.

POKŁADY MOŻLIWOŚCI
Na zakończenie uczestnicy odwiedzili Laboratorium Badania Kamienia w Valladolid, gdzie spotkali się z Aurelio de Grado, prezesem Zrzeszenia Producentów Kamienia Naturalnego prowincji Kastylia i León (hiszp. Asociación de Productores de Piedra Natural de Castilla y León – PINACAL), oraz z Angeles, właścicielką rodzinnej firmy (trzecie pokolenie) Oasa, która oferuje bardzo znany wapień Boñar. Rozmawiano o aktualnej ofercie kamieni naturalnych regionu, jak i skutkach kryzysu trwającego od dziesięciu lat w Hiszpanii. Tradycja w zastosowaniu kamienia naturalnego w architekturze, droga św. Jakuba, którą chodzą pielgrzymi do Santiago de Compostela, stały się szansą dla sektora kamieniarskiego w tym regionie. Jak wspomniał Aurelio de Grado, od wieków przez Kastylię i León (region ten jest większy od Portugalii) wędrowały kamienie pomiędzy sąsiadującymi krajami. Branża przeszła różne kryzysy. Obecnie trwa era plastiku, tapety, sztucznych kamieni i ceramiki, mimo to miejscowi kamieniarze optymistycznie patrzą w przyszłość, uważając, że jeszcze nie nastąpił zmierzch tego, co naturalne.

6
fot. 6. Uczestnicy wizyty studyjnej: Katarzyna Sołtysiak z firmy Magma, Sławomir Hardy z Interstone, Adriana Czekaj, red. „Świata Kamienia”, z przedstawicielami władz regionu Kastylia i León oraz Angeles Aldeiturriaga, właścicielka firmy Oasa, i Aurelio de Grado, dyrektor laboratorium badania kamienia i prezes związku kamieniarskiego.


Adriana Czekaj

Jedność w różnorodności

KWALIFIKACJE ZAWODOWE

Jedność w różnorodności

Skoro migracja ludności jest ostatnimi czasy wzmożona, to i różnice w kwalifikacjach osób pochodzących z różnych krajów są coraz mocniej odczuwalne. I coraz bardziej daje o sobie znać brak spójnych opisów kompetencji zawodowych.

Nie tylko luka kadrowa i kompetencyjna w budownictwie z każdym rokiem się pogłębia, ale też efekt tzw. dziury pokoleniowej oraz niżu demograficznego ma katastrofalne skutki w postaci postępującej deprecjacji zawodów budowlanych. Na długo przed obecną sytuacją pojawił się pomysł na narzędzia, które będą służyły uporządkowaniu kwestii unifikacji kwalifikacji zawodowych, zawodów, specjalności i standardów kompetencji. Zintegrowany system kwalifikacji (w skrócie: ZSK) jest jednym z narzędzi koordynacji polityki państwa w zakresie uczenia się przez całe życie, stanowiącego odpowiedź na potrzeby współczesnej gospodarki opartej na wiedzy.
Ustawa z 22 grudnia 2015 r. o zintegrowanym systemie kwalifikacji wprowadziła w sposób formalny nową kategorię kwalifikacji zwanych rynkowymi. Od tego czasu w poszczególnych resortach procedowanych jest ponad 40 wniosków o włączenie kwalifikacji rynkowych, przygotowywany jest również przegląd kwalifikacji uregulowanych przepisami prawa. Wyrównywanie dostępu do uczenia się przez całe życie o charakterze formalnym, nieformalnym i pozaformalnym wszystkich grup wiekowych, poszerzanie wiedzy, podnoszenie umiejętności i kompetencji siły roboczej oraz promowanie elastycznych ścieżek kształcenia – na takich fundamentach budowane są wszystkie „ramy edukacyjne”, których projekty powstają przy wsparciu specjalistów z Instytutu Badań Edukacyjnych. Nie inny jest rodowód prac Sektorowej Rady ds. Kompetencji w Budownictwie (SRK-Bud).
SRK-BUD

Jedność w_różnorodności_fot_1_-_R._Dobrowolski









Fot 1: Zwiększenie dostępu osób dorosłych do różnych form uczenia się przez całe życie (ang. Lifelong Learning) to fundament europejskiej ramy kwalifikacji. Więcej informacji o kształceniu ustawicznym na: www.kwalifikacje.gov.pl.

W kwietniu 2017 r. ukonstytuowała się Sektorowa Rada ds. Kompetencji w Budownictwie. Prace Rady zostały zainicjowane przez partnerstwo Związku Zawodowego „Budowlani” (lider), Konfederacji Budownictwa i Nieruchomości, Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa i Instytutu Techniki Budowlanej. Wniosek konkursowy złożony przez Partnerstwo uzyskał akceptację PARP i finansowanie w ramach działania „Zwiększenie wiedzy o potrzebach kwalifikacyjno-zawodowych”, które zapewnia Europejski Fundusz Społeczny (EFS) i Skarb Państwa. Projekt będzie realizowany do 31 sierpnia 2022 r. W Radzie jest dziś szereg podmiotów związanych z budownictwem, a wśród nich przedsiębiorstwa budowlane, instytuty badawcze, szkoły wyższe, szkoły zawodowe, podmioty edukacji pozaformalnej, partnerzy społeczni, organizacje branżowe, regulatorzy i instytucje rynku pracy. Dlaczego aktywność SRK-Bud nie powinna ujść uwadze reprezentacji branżowej środowiska kamieniarskiego w Polsce?

Po pierwsze dlatego, że ZSK pozwala na porównywanie kwalifikacji pomiędzy sobą. Na poziomie unijnym takim referencyjnym odnośnikiem są europejskie ramy kwalifikacji, a podobne rozwiązania funkcjonujące w ponad 190 krajach pozwalają aktywnym zawodowo weryfikować i potwierdzać swe umiejętności np. w związku z emigracją zarobkową – zwłaszcza kwalifikacje nadawane poza szkołami i uczelniami, w toku samokształcenia się czy nabywania specyficznych branżowych umiejętności. Idzie o to, by mając na uwadze ogromną mobilność współczesnych pracowników, znaleźć łatwy i transparentny klucz do porównywania kwalifikacji nadawanych poza szkołami i uczelniami oraz potwierdzania już nabytych kompetencji.

Po drugie – interesujące nas tu kompetencje zawodowe i kwalifikacje w sektorze budownictwa są obecnie przedmiotem wzmożonych badań i prac, by wspomnieć projekt rozporządzenia włączającego SRK-Bud do zintegrowanego systemu kwalifikacji (wrzesień 2018 r.) czy projekt systemowy Infodoradca (prace zostaną zakończone w połowie 2019 r.). Pod koniec ubiegłego roku przedstawiono informację o stanie realizacji projektu Sektorowa Rada ds. Kompetencji w Budownictwie w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014–2020. Szczególną uwagę poświęcono nowym uprawnieniom Sektorowej Rady ds. Kompetencji w Budownictwie wynikającym ze znowelizowanej ustawy o systemie oświaty i zmian w innych ustawach dotyczących rynku pracy. Grupa robocza jest zaangażowana w prace nad raportem dotyczącym narzędzi i mechanizmów walidacji i certyfikacji.

Po trzecie wreszcie – pośród 63 zawodów zaliczonych do sektora budownictwa jest brukarz (kod w klasyfikacji zawodów i specjalności: 711205), monter kamiennych elementów budowlanych (kod 711201), monter fasad (kod 712304), szlifierz kamienia (kod 811409). Ten ostatni to pracownik, który obsługuje szlifierki i polerki mechaniczne przy szlifowaniu i polerowaniu płyt mozaikowych oraz płyt i elementów lastrykowych, kamieni naturalnych i sztucznych; wybiera i kwalifikuje przetarte płyty do szlifowania przy uwzględnieniu ich jakości i wymiarów; dobiera materiały ścierne, segmenty karborundowe oraz różnego rodzaju tarcze (…). Dla każdego zawodu przypisana powinna być ścieżka walidacji – uznania umiejętności nabytych w trakcie całego rozwoju zawodowego. I tak np. dla brukarza znajdziemy dziś opis: „Osoba ubiegająca się o przyjęcie do pracy w zawodzie brukarza powinna posiadać wykształcenie zasadnicze zawodowe o kierunku drogownictwo lub budownictwo, świadectwo czeladnicze lub dyplom mistrzowski w zawodzie brukarz. Do pracy mogą być również przyjmowane osoby bez żadnego przygotowania zawodowego, po ukończeniu gimnazjum, które zostaną przeszkolone w zakresie układania nawierzchni brukowej. Atutem jest posiadanie świadectwa ukończenia kursu obsługi urządzeń kontrolno-pomiarowych oraz urządzeń stosowanych do zagęszczania podłoża. Przy zatrudnianiu w zawodzie brukarza brana jest pod uwagę ogólna sprawność fizyczna”.
Wspomnijmy, że dla branży górniczo-wiertniczej wyróżniono takie zawody jak np. technik przeróbki kopalin stałych, wiertacz, operator maszyn i urządzeń przeróbczych.

EFEKTY UCZENIA SIĘ JAKO KRYTERIUM
Pracodawcy – także przecież z branży kamieniarskiej – od lat narzekają na szkolnictwo zawodowe, które ich zdaniem kształci zbyt „teoretycznie” i nie zapewnia dopływu wykwalifikowanych pracowników wąskich specjalizacji. Szkoły z kolei narzekają na brak zainteresowania pracodawców współpracą w kształceniu praktycznym uczniów. Raczej wszyscy są świadomi, że dyplomy niewiele dają na rynku pracy, bo pracodawcy małą uwagę przywiązują do formalnego potwierdzenia kwalifikacji. A co dopiero mówić o faktycznym poziomie kursów oferowanych via internet, które wieńczy jakiś certyfikat.

Co więc zyskają firmy i pracownicy działający w branży czy na rzecz branży kamieniarskiej? Finałem prac Sektorowej Rady ds. Kompetencji w Budownictwie ma być wypracowanie standardów w opisie (językowym) wiedzy i umiejętności, jakich wymaga się na konkretnych stanowiskach. A także zbliżenie standardów oraz programów kształcenia do realnych potrzeb rynkowych.

Jakie kompetencje, jaka wiedza jest nieodzowna, a kiedy nabyte umiejętności mogą okazać się cenniejsze niż formalne wykształcenie, by spełniać oczekiwania pracodawców? Usługi budowlane wykonuje w Polsce ponad 400 tysięcy podmiotów, z czego aż 96% to mikrofirmy, zatrudniające do 9 pracowników. To rozdrobnienie, wrażliwość na wahania koniunkturalne i stale utrzymująca się luka kompetencyjna stanowią niemałą przeszkodę, by przy redagowaniu ogłoszeń rekrutacyjnych używać kluczowych słów, które w sposób niebudzący wątpliwości trafią do pożądanych adresatów na rynku pracy. Wspólnotowy rynek pracy wyczekuje spójnych narzędzi do porównywania certyfikatów uzyskiwanych przez pracowników w ramach edukacji formalnej i pozaformalnej. Już dziś takie narzędzie do porównywania kwalifikacji sektorowych w wymiarze krajowym i międzynarodowym to europejska rama kwalifikacji.

Rafał Dobrowolski

 

 

Nie czekaj dodaj firmę

do naszego katalogu!

 

 

Dodaj firmę...

 

Dodaj ogłoszenie drobne

do naszej bazy!

 

 

Ogłoszenia...

45-837 Opole,
ul. Wspólna 26
woj. Opolskie
Tel. +48 77 402 41 70
Biuro reklamy:
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Redakcja:
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.">
     Wszystkie prawa zastrzeżone - Świat-Kamienia 1999-2012
     Projekt i wykonanie: Wilinet