KONKURS NA POMNIK MARSZAŁKA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO

KONKURS NA POMNIK MARSZAŁKA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO

Z inicjatywą przedsięwzięcia wyszedł Społeczny Komitet Budowy Pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego w Poznaniu. Krótko potem, we wrześniu ubiegłego…

Czytaj...
HARD ROCK HOTEL

HARD ROCK HOTEL

Jedna z najnowszych realizacji, za którą stoi firma stoneCIRCLE, zyskała wiele prestiżowych nagród. Bar hotelowy otrzymał nagrodę Best…

Czytaj...
LAGASCA 99 I COSENTINO

LAGASCA 99 I COSENTINO

Zlokalizowany w dzielnicy Salamanca w Madrycie budynek mieszkalny Lagasca 99 nawiązuje swym charakterem do obiektów architektury wokół niego,…

Czytaj...
BUDUJMY EKOLOGICZNIE, ALE WYDAJNIE!

BUDUJMY EKOLOGICZNIE, ALE WYDAJNIE!

Taki apel do Ministerstwa Rozwoju wydało w połowie sierpnia br. dwanaście organizacji branży budowlanej, deweloperskiej, biznesowej i architektonicznej.

Czytaj...
Frontpage Slideshow | Copyright © 2006-2011 JoomlaWorks Ltd.

ARCHITEKTURA W HISZPAŃSKIEJ GALICJI

Galicyjskie granity słyną z trwałości i odporności na zabrudzenia. Chociaż w wielu klasyfikacjach uważane są za kamień drugiego gatunku, ustępując miejsca egzotycznym odmianom sprowadzanym z Brazylii lub rzadkim wariantom o intensywnie czarnym kolorze importowanym z Indii i Afryki, to jednak ich popularność nie została zachwiana.

Popularności galicyjskich granitów nie zaszkodziły nawet kryzysy ekonomiczne na rynku kamieniarskim w Hiszpanii, odnotowywane aż dwukrotnie po 2000 roku. Dlatego też śmiało można rzec, że granit jest determinantą rozwoju współczesnej architektury w hiszpańskiej Galicji.

kozina 1Na rozciągającym się w promieniu zaledwie 50 km obszarze hiszpańskiej Galicji, w stosunkowo niewielkiej odległości od Santiago de Compostela (stolicy tego autonomicznego regionu) czynne są kamieniołomy oferujące klientom kilkadziesiąt rodzajów granitu, m.in.: Rosa Porriño, Gris Mondariz, Gris Perla, Gran Perla, Crema Julia, Crema Terra, Blanco Atlántico, Amarillo San Martino, Gris Alba, Blanco Castello, Blanco Alba, Blanco Plata, Silvestre Moreno, Silvestre Barcavella, Grissal, Rosavel. Lśniący odcieniami jasnego różu, intensywnie odznaczającego się na tle skoncentrowanych plam szarości i czerni Gris Mondariz zajmuje wśród granitów galicyjskich miejsce szczególne, gdyż dzięki temu kamieniowi urodzony w Madrycie w 1969 r. architekt Antón Garcia-Abril odniósł światowy sukces.

GRANITOWE KUBUSY W VISTA ALEGRE

W XXI wieku zdecydowano się na nową aranżację terenów usytuowanych pomiędzy prywatnym ogrodem i publiczną zielenią parku Vista Alegre, w Santiago de Compostela. Postanowiono wybudować tam pawilony wykorzystywane do prowadzenia studiów podyplomowych oraz do szerszej działalności edukacyjno-kulturalnej. O przygotowanie wstępnej koncepcji architektonicznej poproszono japońskiego architekta Aratę Isozakiego, który w latach 1993–1995 wraz z Césarem Portelą wzniósł w galicyjskiej miejscowości A Coruña „muzeum człowieka”, zwane Domus Casa del Hombre.

Ostatecznie na podstawie tej koncepcji César Portela wzniósł w parku Centrum Studiów Zaawansowanych (El Centro de Estudios Avanzados), należące do kompleksu Universidad de Santiago de Compostela. Nadał tej budowli formę kamiennego prostopadłościanu, z jednym narożnikiem przeszklonym, wspartym na stalowej konstrukcji – otwartej na poziomie parteru stanowiącego rodzaj podcienia z wejściem. W gładkiej kamiennej fasadzie umieścił rytmiczne otwory okienne oraz „szczelinę” z drzwiami, o wyrafinowanym kształcie, działającym na tle gładkiej elewacji grą geometrycznych świateł i cieni. Jako okładzinę elewacji wewnętrznych i zewnętrznych Portela zastosował gładko szlifowany galicyjski granit. Bez wątpienia było to efektem wcześniejszej współpracy z Isozakim, który w każdym swoim projekcie próbuje nawiązywać do lokalnego kontekstu i już w przypadku Casa del Hombre zastosował w A Coruña ten rodzimy materiał. Jego decyzja okazała się niezwykle ważna dla regionalnych kamieniołomów, gdyż ta prestiżowa budowla muzealna, pokazywana i komentowana w światowych magazynach architektonicznych, wpłynęła stymulująco na kondycję ekonomiczną tutejszych zakładów.

kozina 2Można w tym przypadku zaobserwować rodzaj symbiozy opartej na mutualizmie: kamieniarze dostarczyli architektowi dobrej jakości budulec, natomiast architekt odwdzięczył im się „bezpłatną reklamą” w postaci realizacji propagującej sprzedawany przez nich materiał daleko poza granicami Hiszpanii. Portela postanowił naśladować filozofię Isozakiego z pobudek patriotycznych. Uznał, że zastosowanie w Centrum Studiów Zaawansowanych granitu Gris Mondariz wpisze się malowniczo w krajobraz Santiago de Compostela, w którym od czasów średniowiecza lokalny kamień był zawsze doceniany przez miejscowych budowniczych. Jego decyzja była brzemienna w skutki, ponieważ w chwili określania warunków związanych z wzniesieniem sąsiadującego z budynkiem Porteli pawilonu dla podyplomowych studentów muzyki dawnej miejscowe władze z góry zaznaczyły, że zarówno forma, jak i materiał muszą korespondować z budynkiem zaprojektowanym przez Isozakiego.

Projekt pawilonu dla muzyków, rekrutujących się w większości spośród członków miejscowej orkiestry symfonicznej, przygotował mało wówczas znany, właściwie dopiero rozpoczynający karierę architekt Antón Garcia-Abril, założyciel Ensamble Studio, powstałego w 2000 r. Jego pełnoprawną partnerką została wkrótce Débora Mesa, która w fazie inicjacji prac miała jedynie status osoby współpracującej z szefem studia. Garcia-Abril ukończył w 1995 r. Madrycką Wyższą Szkołę Techniczną Architektury (E.T.S.A.). W 1992 r. praktykował w biurze Santiago Calatravy w Paryżu, a w latach 1990–1994 współpracował też z madrycką pracownią Alberta Campo Baeza. W 2000 r. obronił doktorat.

Wznoszone według jego projektu (w latach 1999–2004) Centrum Studiów Muzycznych w parku Vista Alegre został opracowany w formie prostopadłościanu korespondującego z dziełem Porteli, jednak zarówno w zakresie rozplanowania wnętrza, jak i kamiennej okładziny zewnętrznej obydwie budowle znacząco się różnią. W przypadku pawilonu dla muzyków projektowanie polegało na określeniu parametrów pomieszczeń do koncertów i ćwiczeń, wymagających specjalnej akustyki. Największą salę, umożliwiającą występy przed publicznością, ulokowano w partii piwnicy i przyziemia. W wyższych kondygnacjach umieszczono małe pracownie dla poszczególnych instrumentów i pokoje biurowe. Poszczególne pomieszczenia piętrzono ku górze w taki sposób, by można je było objąć kubusem, przez którego środek poprowadzono „wcięcie” ułatwiające doświetlenie pomieszczeń, a zarazem kształtujące ekspresję bryły.

O ile granitowe elewacje wnętrz wyszlifowane są gładko, to na zewnątrz zastosowano płytki granitowe poddane specjalnej obróbce. Ich powierzchnia jest porowata i kojarzy się z procesem łamania kamienia, a dodatkowym zabiegiem wzmagającym plastyczność okładziny było wiercenie szczelin w formie pasiastych wgłębień, dokonywane przy użyciu wiertarki obsługiwanej ręcznie. Dało to w efekcie niezwykle malowniczą powierzchnię, kojarzącą się z naturalnymi górotworami. Budowla autorstwa Ensamble Studio wydaje się bardziej pierwotna w swoim charakterze, a piszący o niej krytycy zgodnie zauważają, że wpisuje się ona organicznie w miejscowy krajobraz, sprawiając wrażenie, jakby istniała tam już od wielu wieków. Otwory okienne wydają się głębokimi szczelinami, a ich rytm kojarzy się z rytmem muzycznym, nawiązując do funkcji obiektu. Od momentu oddania do użytku budowla Garcii-Abrila trafiła do magazynów architektonicznych jako rozwiązanie wybitne, a jej twórca uznany został za najzdolniejszego reprezentanta hiszpańskich architektów młodego pokolenia.

NOWOCZESNY „PREHISTORYCZNY” PORTYK

W 2005 r. Ensamble Studio rozpoczęło pracę nad kolejnym budynkiem zaplanowanym dla Vista Alegre. Tym razem miała to być główna siedziba Związku Autorów i Edytorów SGAE w Santiago de Compostela. Jej lokalizacja była przy tym dość szczególna, ponieważ z jednej strony miała ona stanowić pierzeję ulicy przylegającej do parku, a druga jej strona zwracała się bezpośrednio ku założeniu parkowemu. Opracowany przez studio projekt okazał się eksperymentem.

kozina 3Główne pomieszczenia użytkowe ulokowano w podziemiu, część nadziemną ukształtowano jako rodzaj kamiennej pergoli, która składa się z quasi-portyku otwartego ku zieleni prześwitem z gigantycznych bloków kamiennych zgrupowanych w chaotycznym układzie. Jego przeciwległą, wewnętrzną elewację wykonano z płyt CD, które dały efekt kolorowego witraża. Za ścianą z płyt znalazły się pomieszczenia oddzielone od ulicy elewacją ze szkła. Budowlę ukończono w 2008 r. Wzbudziła ona sensację w środowiskach architektonicznych z powodu niezwykle ekspresyjnej, rzeźbiarskiej obróbki granitu galicyjskiego. Dziś wiemy, że Garcia-Abril i Mesa udali się do kamieniołomu i tam ulegli fascynacji sposobem pozyskiwania gigantycznych bloków ze skalnego górotworu. Urzekła ich nieobrobiona powierzchnia kamienia, którą skojarzyli z megalitami neolitycznymi. Postanowili zastosować w swoim projekcie gigantyczne, nieobrobione bloki, które zestawione są pozornie przypadkowo niczym zwalisko głazów uformowane przez przyrodę.

Jedynie wejście w formie schodów zaakcentowano bramą wykonaną z większych bloków tworzących prostokąt. Budowla ta ma wyjątkowo malowniczy charakter i doskonale wpisuje się swoją formą w parkowy kontekst. Jednocześnie użyty do jej wykonania surowiec nawiązuje do lokalnej tradycji. Jej zaletą jest też struktura nawiązująca do loggii widokowych, z której wnętrza można podziwiać pobliski krajobraz. Realizując ten projekt, Ensamble Studio zaprezentowało się jako zespół zainteresowany eksperymentowaniem, który poszukuje nowego wyrazu dla wznoszonej współcześnie architektury. Określiło jednocześnie swoje cele projektowe, jako działania zmierzające do osiągniecia ekspresji za pomocą plastycznych faktur. Ta cecha zaznaczyła się we wnętrzu zastosowaniem rzeźbiarsko kształtowanego betonu.

GDY NIE GRANIT, TO...

Zarówno Antón Garcia-Abril, jak i jego młoda partnerka Débora Mesa są świetnymi wykładowcami, prowadzącymi warsztaty i zajęcia dla studentów architektury. Wyrazisty styl dzieł projektowanych w ramach prowadzonego przez nich studia zapewnił im poczesne miejsce w kręgach międzynarodowych. Często więc zapraszani są z wykładami do najbardziej prestiżowych uczelni, w tym również do amerykańskiego MIT i do zuryskiego ETH. Są autorami wielu obiektów wyróżniających się na tle współczesnej architektury, m.in. Domu Hemeroscopium w Madrycie, Domu Martemar w Maladze i Teatru Telcel w Meksyku. Nie zawsze ich inwestorzy są zainteresowani zastosowaniem dobrej jakości budulca naturalnego, toteż często zmuszeni są szukać ekspresyjnych efektów, stosując odlewy z tworzyw sztucznych lub betonu.

kozina 4Znamienny jest przy tym fakt, że niegdysiejsza wizyta w galicyjskich kamieniołomach pozostawiła nieusuwalne piętno na ich sposobie podejścia do architektonicznego budulca, albowiem nawet stosując materiały sztuczne, starają się kreować formy, które przypominają naturalne głazy, ostańce, jaskinie i nawisy skalne utworzone przez przyrodę. Ich twórczość odznacza się malowniczością i rzeźbiarskością, jak dotąd udaje im się unikać zleceń, w których architekci traktowani są jako menedżerowie i logistycy wznoszący budowle z seryjnie wytwarzanych elementów zestawianych w stereotypowe rozwiązania, powtarzane w dziesiątkach kopii pod różnymi szerokościami geograficznymi. Ich realizacje z Santiago de Compostela trwale wpisały się w poczet nietuzinkowych rozwiązań współczesnej sztuki budowania.

Irma Kozina

 

Nie czekaj dodaj firmę

do naszego katalogu!

 

 

Dodaj firmę...

 

Dodaj ogłoszenie drobne

do naszej bazy!

 

 

Ogłoszenia...

45-837 Opole,
ul. Wspólna 26
woj. Opolskie
Tel. +48 77 402 41 70
Biuro reklamy:
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Redakcja:
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.">
     Wszystkie prawa zastrzeżone - Świat-Kamienia 1999-2012
     Projekt i wykonanie: Wilinet