GUS donosi, iż w Polsce żyje ponad 1,8 miliona osób z niepełnosprawnością wzroku, z czego 6% to osoby niewidome. W kontekście starzenia się społeczeństwa należy zakładać scenariusz, iż liczba osób z tymi dysfunkcjami będzie rosnąć. Jest to grupa użytkowników, których prawo do swobodnego i bezpiecznego korzystania z przestrzeni publicznych, w świetle retoryki niewykluczania społecznego, nie może być ignorowane.

Znakiem naszych czasów jest projektowanie uniwersalne, czyli niedyskryminujące człowieka ze względu na jego dysfunkcje, ograniczenia. A w związku z tym włodarze miast, zarządcy obiektów użyteczności publicznej, infrastruktury transportowej powinni zapoznać się z arkanami dostosowywania przestrzeni dla osób niepełnosprawnych. Sposób zagospodarowania przestrzeni powinien uwzględniać różnorodność ludzkich potrzeb i zapewniać możliwość pełnego uczestniczenia w życiu społecznym. Równouprawnienie wyraża się m.in. w dostosowaniu programu funkcjonalnego przestrzeni do percepcji osób niewidomych i słabowidzących. Równe szanse w realizacji celów przestrzennych (spacerowanie, siedzenie, zdobywanie wiedzy, nawiązywanie kontaktów międzyludzkich) takim osobom gwarantować będą elementy infrastruktury (wykorzystujące kamień).